seva
05.09.2008, 12:10
AFFETMEK
Nefreti aşmanın tek yolu koşulsuz affetmektir. Başkalarını
affettiğimiz an özgürleşiriz. Affetmek insanın duygusal bilincini
derinleştirir. Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların zaten az
olan güzel yanlarını görmemizi engeller. Güzelin önünde gözümüzü
bağlar. Hiç kimse saf iyi, ya da saf kötü değildir. Gerçeğin kendisi
kusurludur zaten.
('Dünyada kusursuz iki insan olasılığı vardır. Biri kesin ölüdür,
öbürü de henüz doğmamıştır.'Çin Atasözü)
Sırf kötülükleri gösterme bilgiçliğiyle bakmak bir süre sonra şüphe,
çöküntü ve umutsuzluk denizinde boğar insanı. Üstelik kendimizdeki
her kusuru bağışlar, başkalarına gelince pireyi deve yaparız.
Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır
hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek, ancak bilinçli bir seçim
olduğunda insanı huzur banyosunda temizleyebilir. Kimsenin
zorlamasıyla, veya rica minnet affetmek mümkün değildir. Öyle laf
olsun diye affetmek olmaz. Affetmek, bilinçli bir seçim hazırlığının
karar anı olmalıdır.
Koşullu affetme diye bir şey de yoktur; öylesi ancak bir
sözleşmedir. Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır.
Affettiğiniz kişinin sizden özür dilemesini, değişmesini veya
istediğiniz gibi olmasını beklemeyin.
Nefret duyduğunuz kişinin uzağınızda veya yakınınızda olması, ya da
ölmüş olması sizin affetme karar sürecinizi etkilememelidir; çünkü
affettiğiniz acılar gerçekte sizin mülkiyetinizdedir.
Affetmek kolay değildir; hatta çok zordur; bazen insan affetmek
yerine ölmeyi bile tercih edecek kadar kinlenebilir. Ancak
özgürlüğün kanatlarını açabilmesi için geride affedilecek bir şey
kalmamalı. Kin ve öfkenin kafesinde tutsak bir ruhla nereye kadar
yaşanır ki… Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da
haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır. Oysa affetmek, geçmişin
acıtan anılarının boyunduruğundan kurtulmaktır; bu acıların
yaşantımıza kement atıp bizi mutsuzluğa sürüklemesine son vermektir.
Yapılanları zihinsel olarak unutmak elbette ki mümkün değildir; ama
zaten....
Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle muhabbete durmak değil.
Affetmek, o kişiyi dost bellemek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak hiç değil; çünkü affetmek pişmanlık
değil.
Hele ki affetmek o kişiyi esir almak asla değil...
Affetmek, korku sürgülerini kırıp o kişiye kalbini açmaktır.
Affetmek, intikam ateşine son odunu atmaktır.
Affetmek, kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin gözaltından çıkmaktır.
Affetmek, aslında kişinin kendi af fermanını imzalamasıdır.
Affetmenin öbür adı, “duygusal onarımdır”
Affetmek, 'iyilerin intikamıdır'...
İnsanlar başkalarının kusurlarını görmek hususunda keskin gözlere
sahip kartallara benzerler. Kendi kusurlarını görmekte ise başını
kuma gömen deve kuşuna.
Ey diken arayan kimse! Cennete girsen bile, (bence cehenneme düşse
bile), orada senin bu kusurundan büyük diken bulunmaz.' (Mevlana)
Bağışlamak güçlülere özgüdür(Mahatma Gandi)
Bağışlamayı yenilgi sananlar kendine güveni zayıf olanlardır; oysa
bağışlamak güçlü zaferlerin tacıdır. (MamiDaçka)
Kişi ne kadar bilgeyse, o kadar bağışlayıcı olur. (Konfiçyus)
(Yani kişi ne kadar bağışlayıcıysa, bilgeliğe o kadar yakındır)
Başkalarını azarlar gibi kendini azarla, kendini affeder gibi
başkalarını affet (Çin atasözü)
“Kin ve öfke kendimizi kaybederek kaybedemeyeceğimiz tek şeydir.”
(Asabiyim filminden)
Kin ve öfke ancak bilge bir bağışlayıcılıkla kaybedilir.
MamiDaçka
Nefreti aşmanın tek yolu koşulsuz affetmektir. Başkalarını
affettiğimiz an özgürleşiriz. Affetmek insanın duygusal bilincini
derinleştirir. Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların zaten az
olan güzel yanlarını görmemizi engeller. Güzelin önünde gözümüzü
bağlar. Hiç kimse saf iyi, ya da saf kötü değildir. Gerçeğin kendisi
kusurludur zaten.
('Dünyada kusursuz iki insan olasılığı vardır. Biri kesin ölüdür,
öbürü de henüz doğmamıştır.'Çin Atasözü)
Sırf kötülükleri gösterme bilgiçliğiyle bakmak bir süre sonra şüphe,
çöküntü ve umutsuzluk denizinde boğar insanı. Üstelik kendimizdeki
her kusuru bağışlar, başkalarına gelince pireyi deve yaparız.
Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır
hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek, ancak bilinçli bir seçim
olduğunda insanı huzur banyosunda temizleyebilir. Kimsenin
zorlamasıyla, veya rica minnet affetmek mümkün değildir. Öyle laf
olsun diye affetmek olmaz. Affetmek, bilinçli bir seçim hazırlığının
karar anı olmalıdır.
Koşullu affetme diye bir şey de yoktur; öylesi ancak bir
sözleşmedir. Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır.
Affettiğiniz kişinin sizden özür dilemesini, değişmesini veya
istediğiniz gibi olmasını beklemeyin.
Nefret duyduğunuz kişinin uzağınızda veya yakınınızda olması, ya da
ölmüş olması sizin affetme karar sürecinizi etkilememelidir; çünkü
affettiğiniz acılar gerçekte sizin mülkiyetinizdedir.
Affetmek kolay değildir; hatta çok zordur; bazen insan affetmek
yerine ölmeyi bile tercih edecek kadar kinlenebilir. Ancak
özgürlüğün kanatlarını açabilmesi için geride affedilecek bir şey
kalmamalı. Kin ve öfkenin kafesinde tutsak bir ruhla nereye kadar
yaşanır ki… Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da
haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır. Oysa affetmek, geçmişin
acıtan anılarının boyunduruğundan kurtulmaktır; bu acıların
yaşantımıza kement atıp bizi mutsuzluğa sürüklemesine son vermektir.
Yapılanları zihinsel olarak unutmak elbette ki mümkün değildir; ama
zaten....
Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle muhabbete durmak değil.
Affetmek, o kişiyi dost bellemek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak hiç değil; çünkü affetmek pişmanlık
değil.
Hele ki affetmek o kişiyi esir almak asla değil...
Affetmek, korku sürgülerini kırıp o kişiye kalbini açmaktır.
Affetmek, intikam ateşine son odunu atmaktır.
Affetmek, kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin gözaltından çıkmaktır.
Affetmek, aslında kişinin kendi af fermanını imzalamasıdır.
Affetmenin öbür adı, “duygusal onarımdır”
Affetmek, 'iyilerin intikamıdır'...
İnsanlar başkalarının kusurlarını görmek hususunda keskin gözlere
sahip kartallara benzerler. Kendi kusurlarını görmekte ise başını
kuma gömen deve kuşuna.
Ey diken arayan kimse! Cennete girsen bile, (bence cehenneme düşse
bile), orada senin bu kusurundan büyük diken bulunmaz.' (Mevlana)
Bağışlamak güçlülere özgüdür(Mahatma Gandi)
Bağışlamayı yenilgi sananlar kendine güveni zayıf olanlardır; oysa
bağışlamak güçlü zaferlerin tacıdır. (MamiDaçka)
Kişi ne kadar bilgeyse, o kadar bağışlayıcı olur. (Konfiçyus)
(Yani kişi ne kadar bağışlayıcıysa, bilgeliğe o kadar yakındır)
Başkalarını azarlar gibi kendini azarla, kendini affeder gibi
başkalarını affet (Çin atasözü)
“Kin ve öfke kendimizi kaybederek kaybedemeyeceğimiz tek şeydir.”
(Asabiyim filminden)
Kin ve öfke ancak bilge bir bağışlayıcılıkla kaybedilir.
MamiDaçka