seva
13.05.2009, 15:30
Ahirette hesabını verebileceğiniz bir hayat yaşadığınızdan emin misiniz?
Ahirette hesabını verebileceğiniz bir hayat yaşadığınızdan emin misiniz?
Yani memnun musunuz hayatınızın bugüne gelinceye kadar tükettiğiniz
kısmından?..
Diyebilirsiniz ki: - Hayat nasıl yaşanırsa memnun olunur, onu bir
hatırlayalım ki soruya doğru cevap vermiş olalım… Hemen arz edeyim.
- Hayat, bu hayatı verenin rızasını kazanma esas alınarak yaşanıyorsa memnun
olunur, mutluluk duyulur. Şayet hayatın geçen devrelerinde hayatı verenin
rızasını kazanma yolunda hizmet yoksa, hep nefsi nefsi diyerek tüketilen bir
ömür söz konusu ise, bir yaralı parmak sarılmamış, bir gözyaşı silinmemiş,
bir hayırlı hizmetin ucundan bucağından tutulmamış, hep nefsine yönelik
bencil hayat yaşanıyorsa, sahip olunan imkanlar yalnızca nefsine hizmete
kilitleniyor, çevredeki muhtaçlara, bekleşenlere hiç destek verilmiyor, hep
ilgisiz kalınıyorsa... İşte pişmanlık duyulacak bir hayat... İrşad
eserlerindeki ifade ile, içinde altını olmayan bakır bir hayat... Halbuki
hayatın içine hizmet altını katılmalı, hep nefsi nefsi diyerek değil biraz
da hizmeti hizmeti diyerek yaşanmalı, ‘ben de varım, yalnız değilsiniz,
diyebilmeli...
Bazı kimseler görmekteyim. Elinde imkanı da var, salahiyeti de var, şan
şöhreti de mevcut... Ama yanında götüreceği hiçbir himmet ve hizmeti mevcut
değil... Bütün imkanlarını şahsi hayatına, yani nefsine tahsis ediyor.
Hiçbir hizmete, himmete ve toplumsal hayra desteği ve ilgisi olmuyor. Bunca
imkanı ha varmış ha yokmuş, bir farkı olmuyor. Yok olanın da hizmeti,
himmeti yok; var olanın da hizmeti himmeti yoksa, var olan da yoksulun ta
kendisi demek değil midir?.. O da bunca varlıklarına rağmen yoksul olarak
gidecektir öbür âleme. Defteri boş, hizmet ve himmet hanesi tamtakır... Ne
kıymeti var bu varlık ve imkanın? Salahiyet ve şöhretin?..
İnsan, hayatının geçen kısmını gözden geçirirken bunları düşünmelidir... Bir
gözyaşını silmiş mi, bir yaralı parmağı sarmış mı, çevresindeki bir yoksula
yardım edip derdine derman olmuş mu? Bir hayır hizmetinin ucundan bucağından
tutmuş, insan yetiştirmede karınca kararınca görev almış, hizmet ve himmet
yüklenmiş, ben de varım, diyebilmiş mi?
İşte bu sorulara vicdanından ‘evet’ cevabı geliyorsa ne mutlu ona. Sevinç
duymalı, şükürler etmeli, yaşadığı hizmet ve himmet dolu hayatından
dolayı... Daha fazlasını, daha özelini ve güzelini yaptırması için Rabb’ine
dualarını sürdürmeli...
Yaşadığı her günün hesabını yapan büyük halife Hazreti Ömer (ra) akşam,
yatağına uzanırken nefsine sorduğu soru aynen budur:
-Ey Ömer! Bugün Allah için ne yaptın? Var mı Allah için bir himmet ve
hizmetin?
Hayatının tamamı zaten himmet ve hizmetle geçen büyük halife her akşam
böylesine bir nefs muhasebesine girer de tekrar nefsini sorguya çekerse,
bizim nasıl bir nefs muhasebesi içinde olmamız gerekir siz düşünün.
Efendimiz (sas)’in ikazı da bu muhasebeyi sağlamak içindir zaten: “Hesaba
çekilmeden önce kendinizi hesaba çekin!..”
Şimdi baştaki soruyu bir daha sorabilir miyim? -Hayatınızı nasıl
yaşıyorsunuz? Size bu hayatı verenin rızası yolunda mutluluk veren himmet ve
hizmetle geçen bir hayat mı? Yoksa sadece nefsi nefsi diyerek tükettiğiniz
bencil bir hayat mı? Kararı siz verin. Çünkü karar verdiğiniz hayatın
hesabını da siz vereceksiniz...
ıns bu yazı bızlerınde nefıs muhasebesı yapmasına vesıle olur...kısacık
dunya hayatımızı hızmet ve hımmetlerle gecırırz
alinti
Ahirette hesabını verebileceğiniz bir hayat yaşadığınızdan emin misiniz?
Yani memnun musunuz hayatınızın bugüne gelinceye kadar tükettiğiniz
kısmından?..
Diyebilirsiniz ki: - Hayat nasıl yaşanırsa memnun olunur, onu bir
hatırlayalım ki soruya doğru cevap vermiş olalım… Hemen arz edeyim.
- Hayat, bu hayatı verenin rızasını kazanma esas alınarak yaşanıyorsa memnun
olunur, mutluluk duyulur. Şayet hayatın geçen devrelerinde hayatı verenin
rızasını kazanma yolunda hizmet yoksa, hep nefsi nefsi diyerek tüketilen bir
ömür söz konusu ise, bir yaralı parmak sarılmamış, bir gözyaşı silinmemiş,
bir hayırlı hizmetin ucundan bucağından tutulmamış, hep nefsine yönelik
bencil hayat yaşanıyorsa, sahip olunan imkanlar yalnızca nefsine hizmete
kilitleniyor, çevredeki muhtaçlara, bekleşenlere hiç destek verilmiyor, hep
ilgisiz kalınıyorsa... İşte pişmanlık duyulacak bir hayat... İrşad
eserlerindeki ifade ile, içinde altını olmayan bakır bir hayat... Halbuki
hayatın içine hizmet altını katılmalı, hep nefsi nefsi diyerek değil biraz
da hizmeti hizmeti diyerek yaşanmalı, ‘ben de varım, yalnız değilsiniz,
diyebilmeli...
Bazı kimseler görmekteyim. Elinde imkanı da var, salahiyeti de var, şan
şöhreti de mevcut... Ama yanında götüreceği hiçbir himmet ve hizmeti mevcut
değil... Bütün imkanlarını şahsi hayatına, yani nefsine tahsis ediyor.
Hiçbir hizmete, himmete ve toplumsal hayra desteği ve ilgisi olmuyor. Bunca
imkanı ha varmış ha yokmuş, bir farkı olmuyor. Yok olanın da hizmeti,
himmeti yok; var olanın da hizmeti himmeti yoksa, var olan da yoksulun ta
kendisi demek değil midir?.. O da bunca varlıklarına rağmen yoksul olarak
gidecektir öbür âleme. Defteri boş, hizmet ve himmet hanesi tamtakır... Ne
kıymeti var bu varlık ve imkanın? Salahiyet ve şöhretin?..
İnsan, hayatının geçen kısmını gözden geçirirken bunları düşünmelidir... Bir
gözyaşını silmiş mi, bir yaralı parmağı sarmış mı, çevresindeki bir yoksula
yardım edip derdine derman olmuş mu? Bir hayır hizmetinin ucundan bucağından
tutmuş, insan yetiştirmede karınca kararınca görev almış, hizmet ve himmet
yüklenmiş, ben de varım, diyebilmiş mi?
İşte bu sorulara vicdanından ‘evet’ cevabı geliyorsa ne mutlu ona. Sevinç
duymalı, şükürler etmeli, yaşadığı hizmet ve himmet dolu hayatından
dolayı... Daha fazlasını, daha özelini ve güzelini yaptırması için Rabb’ine
dualarını sürdürmeli...
Yaşadığı her günün hesabını yapan büyük halife Hazreti Ömer (ra) akşam,
yatağına uzanırken nefsine sorduğu soru aynen budur:
-Ey Ömer! Bugün Allah için ne yaptın? Var mı Allah için bir himmet ve
hizmetin?
Hayatının tamamı zaten himmet ve hizmetle geçen büyük halife her akşam
böylesine bir nefs muhasebesine girer de tekrar nefsini sorguya çekerse,
bizim nasıl bir nefs muhasebesi içinde olmamız gerekir siz düşünün.
Efendimiz (sas)’in ikazı da bu muhasebeyi sağlamak içindir zaten: “Hesaba
çekilmeden önce kendinizi hesaba çekin!..”
Şimdi baştaki soruyu bir daha sorabilir miyim? -Hayatınızı nasıl
yaşıyorsunuz? Size bu hayatı verenin rızası yolunda mutluluk veren himmet ve
hizmetle geçen bir hayat mı? Yoksa sadece nefsi nefsi diyerek tükettiğiniz
bencil bir hayat mı? Kararı siz verin. Çünkü karar verdiğiniz hayatın
hesabını da siz vereceksiniz...
ıns bu yazı bızlerınde nefıs muhasebesı yapmasına vesıle olur...kısacık
dunya hayatımızı hızmet ve hımmetlerle gecırırz
alinti