Sivas - Sivaslilar.Net - Sivashaber - Sivasforum - Sivasların En Büyük Buluşma Merkezi - Yiğidolar

[B][I][COLOR="DarkOrange"]Biliyor musun en çok mektuba başlamam gereken hitap şeklinde >zorlandım. Bir başlasam sonu gelecekti eminim! Ama sıradan sözcükleri hiç >yakıştıramadım sana, yapmacık sözlere konduramadım seni... Sonra sana hiç >mektup yazmadığım aklıma geldi, içim burkuldu, canım acıdı...>> Bu mektubu sana gurbetten yazıyorum; sesine sözüne hasret, >yüzüne hasret, sıcağına hasret gönlümle başlıyorum mektubuma. Seni o kadar >çok özledim ki; Meğer hiç bir kucak seninki kadar sıcak değilmiş, hiçbir >acı senin yokluğuna bedel değilmiş. Hiç ama hiçbir hasret senin özlemin >kadar yakmazmış içimi.>> En acısı, dost bildiklerim, yâr seçtiklerim toplanıp bir araya >gelseler, senin çeyreğin bile edemezmiş. Bilsen ne zor bunları itiraf etmek >kendime ve sana... Gurbet bile gururumu söndüremedi. Hâlâ gururlu, şımarık, >kucuk kızınim. Hayır, hayır yavrunum. 'Ben artık bir genç kızım, >başkalarının yanında bana yavrum deme.' derken bile böyle düşünüyordum >inan. Şimdi içten bir seslenişine, Yavrum! hitabına öyle ihtiyacım var >ki...>> Hatırlıyor musun? İlk yürümeye başladığım anları anlatırken >ellerimi bırakmadığın için sana kızdığımı, hırslandığımı ve bir an önce >yürümek istediğimi söylerdin. Şimdi sakın bırakma ellerimi, anneciğim. >Evimizin yumuşak halıları değil yürüdüğüm yollar, bir düşersem halim yaman. >Ellerini, sevgini, duanı, desteğini ve sıcağını hiç esirgeme benden.>> Hani küçükken en çok kimi seviyorsun diye sıkıştırıp dururdum >seni. Ağzından "Seni!" cevabını alana kadar bırakmazdım eteklerini... Seni >abimden, babamdan ve ablalarımdan kıskanırdım. Hâlâ büyüyemedim, hem şimdi >daha çok kıskanıyorum. İçindeki sevgiyi ve gözlerindeki derin şefkati >yalnız benim için sakla...>>> Ama yapamazsın degil mi? Ana yüreği dayanmaz... Senin sevgin >hepimize yeter, ana olunca ben de anlarım değil mi? Aslında en çok bu >huyunu seviyorum. Adaletini ve yufka yürekliliğini, anne şefkatini... Fakat >hâlâ babam işe giderken boşalan yatağını en çok benim hak ettiğimi >düşünüyorum.>> Seni öyle özledim ki!..>> Şu bilmem kim tarafından icat edilen telefon bile dindirmiyor >içimdeki hasreti. Gurbetin yağmurları, söndürmeye yetmiyor içimde büyüyen >ateşi... Beni buralara yollarken, "Daha güçlü ol!" diyordun ya, sana >kavuşunca öyle bir sarılacağım ki, gücüme şaşacaksın. Sevgimin gücünü sen >de anlayacaksın.>> Yılların yükünü çekmiş, yorgun ama dimdik omuzlarını özledim.>> Dolaplarımı düzenlerken, eşyalarıma bakıp bakıp ağladığın >duyuyorum. Yahut arkadaşlarımla konuşurken gözlerinin dolduğunu... İçim >acıyor ama bilsen nasıl seviniyorum. Yokluğuma alışamamış olman, mest >ediyor beni...>> Puslu gözlüm, dert ortağım! İnan içim içimi yiyiyor, ya bitmezse >gurbet geceleri, ya geçmezse hasret saatleri, ya vuslat ateşiyle bindiğim >mavi tren getirmezse beni... Uzar da yollar kavuşamazsam sana, ya özlem >alışkanlık olur da unutursan beni.>> Ama beni unutmaman için hep dağınık bırakacağım odamı. Söylene >söylene toplarken, yine gözyaşların ıslatacak eşyalarımı. Babam yine dalga >geçecek, anlatacak bir bir ağladığını. Ya ben...>> Arkadaşlarım çınlatacak odamın duvarlarını, hep anne kokan >ilâhilerle... Güçlü ol demiştin ya, ben de yorganı çekmeden başıma hiç ama >hiç ağlamayacağım. Ama sonra, Allah ne verdiyse...>> Anneciğim! Gözyaşlarım söndüremez içimde yanan ateşi... Çünkü >yokluğun, bilmem kaç nüfuslu şu kocaman şehirde kendini yapayalnız >hissetmek gibi, imkânsız bir şeyi diz çöküp de Yaradan'dan dilemek gibi.. >En azaplı günahlardan sonra sızlayan vicdanım gibi...>> Gül kokulum, puslu gözlüm!>[/COLOR][/I][/B]