[seva]

İnzivâya çekilir, ama…

Hârun Reşîd devrinde, bir kişi vardır ki, "Zâbıta âmirliği" yapmaktadır.
İşini mükemmel yapar. Zayıfları korur, zalimleri korkutur.
Sayesinde rahat eder Müslümanlar.
Hattâ, "Hızır aleyhisselâm" ile de sık sık birlikte olur.
Ama bir gün âniden karar verip, ayrılır işinden. Maksadı, inzivaya çekilip, kendini "ibadet"e vermektir.
Görünüşte iyi bir şey.
Öyle ya, gece gündüz ibâdet edecektir.
Eder de.
Amaaa "Hızır aleyhisselâm"ı göremez olur artık.
Buna çok üzülür. Çok da merak eder. Kendi kendine; "Acabâ ne hatâ ettim?" der.
Ve bir gece, rüyâda görür "Hazret-i Hızır"ı.
Sorar hemen:
— Artık bana gelmiyorsun. Sebebi nedir?
— Ben sana geliyor idiysem, ibâdetinden dolayı değildi ki
— Ya niçindi?
— İnsanlara hizmet ediyordun. Sayende herkes huzur içindeydi. Ama istifa edip, bıraktın hizmeti. Yerine zalim biri geldi. Bozuldu halkın dirliği.
O anda uyanır
- Eyvaaah! der. Ben ne yaptım?!
Anlamıştır hatâsını.
Koşar hükümdara, vazîfe ister. Ve tekrar başlar hizmete.
İnsanlar "Huzur"a kavuşur. Kendi de "Hızır"a.