Zamanın birinde bir kasaba da yaşayan dünyalar güzeli bir kız varmış
Bu kız öyle güzelmiş ki çok uzak şehirlerden, diyarlardan çok yakışıklı, çok zengin
asil pek çok delikanlı onu görmeye gelirmiş.Kendisiyle evlenmek isteyen nice prensi
,şovalyeyi reddeden bu genç kız kimseleri beğenmezmiş.
Bu arada aynı kasaba da yaşayan ve bu kıza aşık olan genç bir delikanlı da bu kızı istemiş
ama genç kız onu da istememiş.
Aradan uzun yıllar geçmiş .Bizim delikanlı kasabadan ayrılmış, kendine başka bir hayat kurmuş
ve evlenip çoluk çocuğa karışmış.
Bir gün yolu bir zamanlar yaşadığı güzel küçük kasabaya düşmüş. Orada tanıdık birine rastaladuğında aklına bir zamanlar orada yaşayan dünyalar güzeli kız gelmiş ve ona ne olduğunu sormuş. Yaşlı adam önünde gül bahçesi olan bir evi göstererek kızın evlendiğini söylemiş. Bizimki bir zamanlar herkesi reddetmiş kızın kocasını pek merak etmiş. Bir gün gizlenip kocasını evden çıkarken görmüş. Kızın kocası şişman, kel ve çirkinmi çirkin bir adammış.Üstelik zengin bile değilmiş Çok merak eden adam kocası gittikten sonra evin kapısını çalmış. Kız kapıyı açınca kendisini tanıtmış ve neden böyle bir adamla evlenmiş olduğunu sormuş. Kız da ona arkasında ki gül bahçesinden en güzel gülü koparıp getirirse cevabı vereceğini ama bu arada tek şartının bahçede ilerlerken geriye dönmemesi olduğunu söylemiş. Adamda bunun üzerine yüzlerce güzel gülün olduğu bahçede ilerlemeye başlamış. Birden çok güzel bir sarı gül görmüş.Tam ona doğru eğilirken biraz ileride kocaman pembe bir gül gözüne çarpmış. Tam ona uzanırken daha ileride muhteşem güzellikte kırmızı bir gül goncası görmüş .Derken bir de bakmış ki bahçenin sonuna gelmiş ve mecburen oradaki bir gülü koparıp kıza getirmiş.
Bahçenin en güzel gülünü getirmesini beklerken kız birde ne görsün; yaprakları solmuş cılız bir gül...
Bunun üzerine adama dönen kız şöyle demiş;
“Bak gördün mü her zaman daha iyisini bulmak isterken ömür geçer ve sen en kötüsüne arzı olmak zorunda kalırsın.
Bu yüzden zamanında elindekiyle yetinebilmeyi öğrenmek gerekir.”