Hikmet Ve Şükür.
Allah-u Teâlâ'nin sevdigi ve seçtigi kullarindan bir zât olan Lokman Aleyhisselâm, "Hikmet" ile ün yapmistir.
Âyet-i kerime'de:
"andolsun ki biz Lokman'a Allah'a sükretmesi için hikmet verdik."
buyuruluyor.
(Lokman: 12)
Mübarek isminin geçtigi sûreye de Lokman sûre-i serif'i denilmistir.
Hikmet öyle bir nurdur ki, insani mârifetullaha nâil eder.
Kendisine hikmet verilen kimse; hem ilim hem de amel olarak bunun sükrünü yerine getirmelidir.
Bu sükrün ilmî degeri, her seyden önce o hikmetin Allah-u Teâlâ tarafindan kendisine bir ikram ve ihsan oldugunu bilerek O'nu sirkten münezzeh tutmaktir.
Kalbin sükrü mârifetullah, lisanin sükrü hamd ve senâ, uzuvlarin sükrü ibadettir.
Hamd ve senâ sükrün basidir, sükrü de içine alir.
Sükredenin sükrü Allah-u Teâlâ'ya degil kendisine fayda saglar.
Çünkü O her seyden müstagnidir, bizâtihî hamde lâyiktir.
Âyet-i kerime'de söyle buyuruluyor:
"Kim sükrederse, ancak kendisi için sükretmis olur." (Lokman: 12)
Sükretmekle, nâil olunan nimetin hakki edâ edildigi gibi; sükür, nimetin devâmina ve artmasina da sebeptir.
Bunun içindir ki sükreden kimse, sükürden istifade eden kimsedir.
Ve fakat bir kimse verilen nimetlere sükretmezse, bununla kalmayip küfrân-i nimette bulunursa, onun da zarari kendisine âittir.
Âyet-i kerime'de:
"Kim de nankörlük ederse, bilsin ki Allah hiçbir seye muhtaç degildir, övülmeye lâyik olandir."
buyuruluyor.
(Lokman: 12)
Birisi O'nu övsün övmesin, isterse yaratiklardan hiçbirisi O'na hamdetmesin, bütün yeryüzü halki toptan nankörlük etmis olsun; bu durum O'na hiçbir sekilde herhangi bir noksanlik getirmez.
Zira O hamdedilmesi gereken Allah'tir, herkesten ganî ve zâtinda mahmuddur, bizzat övgüye lâyiktir, hiç kimsenin sükrüne ihtiyaci yoktur.
Kullarinin bütün sükürlerinden haberdardir.
S E L A M E T L E
|