[HAYALKAFE]

Bir ilkbahar sabahıydı.

Güneş, pırıl pırıl altın ışıklarını

yer yüzüne yolluyordu.



Bu ışınları gören kozalardan

o sabah beyaz bir kelebek çıktı.

Çok büyük ve tül gibi ince

bembeyaz kanatları vardı.

Birden kendini bir bahçenin

çiçekleri arasında buldu.



Önce keşif uçuşuna çıkıp

bahçeyi dolaştı.

Sonra dinlenmek için

kırmızı bir güle kondu.

Dinlenirken, kanatlarını

dikleştirip birleştirmisti.



Etrafına baktı.

Doyasıya yeşilliğe daldı

saatlerce seyretti...


Dinlenmişti.




Şimdi dolaşma vaktiydi,

yaşamalıydı, önünde uzun zamanı vardı.

Ağaçlara uçtu. Çiçeklere kondu.

Mutluydu, özgürdü.

Herkes ona bakıp "ne güzel" diyordu.

Akşama kadar çiçekten çiçeğe,

daldan dala uçup durdu.



Güneş batarken

bir garip his kapladı içini,

artık öğrenmişti.



Sadece bir günlük olan ömrü bitmişti.

Son bir kez etrafına baktı.



Batan güneşe daldı.

Ve bi daha hiiiiç uyanmadı...