[Salim58]

[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]

Yine bir bahar günü
Gözlerimde hayat
Hislerimde çocukluğum
Eskimiş oyunların ölümü
Dirilmiş susmayan suskunluğum...

Çok zamandır hayat bir alışagelmişlik oldu benim için. Alışılmış zamanlar, alışılmış mekânlar ve alışılmış hazanlar. Bu sıkıcılıktan kurtulup farklı bir yolculuğa çıkmam gerektiğini kabul ettirebildim kendime nihayetinde. Çıkacağım yolculuk uzaklarda değil de yaşadığım hayatın tam içinde olmalıydı ve onu hayatın içinde hissetmeliydim. Tabiatın çocukluğunu yaşadığı şu dönemde gidilecek zamanların en iyisinin çocukluğum olduğunu düşünüyorum.
*
O kıpır kıpır yıllarda en sevdiğim oyundu saklambaç. Tanıdık tanımadık kim varsa toplanır, tâ gece yarılarına kadar saklanırdık.
Hiç olmazsa üçtaş, dokuztaş, seksek, yerdenyüksek, koşturmaca, el yakmaca... Aklımıza ne gelirse oynardık. Sonra mı? Sonrası, annelerimiz eve çağırırdı. Ağlaya ağlaya veda ederdik oyunlarımıza...

*
Düşünüyorum da o zamanki oyunlarımız bir minyatürden farksızmış. Fakat biz oyunlarımızın gerçeğe bu kadar yakın olduğunu fark edemiyormuşuz.