Her nefis, muhakkak ölümü tadacaktır ayet-i kerimesi bizlere ölümü unutmamamız gerektiğini ve sürekli hatırlamamız gerektiğini bildirir.
İnsanlar,sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamaya çalışır,günün 24 saatini dünyalık işlerle geçirir,hastalık veya ölüm konusu geçtiğinde ise ölebileceğini hisseder.Günlerimiz,haftalarım ız,aylarımız,yıllarımız hep koşuşturmacayla geçmekte,dünyaya bir çivi daha çakmanın hesabıyla meşgul olmaktayız.Eğer bir evimiz veya arabamız yoksa, bütün zamanımızı,vaktimizi,düşüncele rimizi onlarla geçirir,aklımızı,zekamızı da hep ev,araba nasıl alabilirim üzerine çalıştırırız.Ev,araba alamasak ta onun hayaliyle yaşarız.
İnsanların bir kısmı da araba ve ev sevdasının dışında evin geçimi,çocukların eğitim masrafı,eşyaların yenilenmesi gerekliliği,gezilere,tatillere nasıl para biriktireceğinin hesabıyla meşgul.
Bir de bütün bu saydıklarımızın dışında,arabayı nasıl yenilerim,evim eskidi,yada ikinci bir araba,ikinci ev,yazlık evler düşünenlerin sayıda hiç de az değildir.
Ya hiç evi,arabası olamayacak olanlar,geçimini sağlayamayanlar,işiz kalanlar,çocuklarının boğazına bir lokma alamayacak durumda olanlar,onların halini düşünen varmı?
Şanlı Peygamberimizin ‘ölümü sıkça hatırlayınız’hadis-i şerifinde ifade edilen ölümü ne kadar hatırlayabiliyoruz.Zaten hatırlasak,bu dünyada yaptığımız kötülükleri,yanlışları,ihmalka rlıkları,kalp kırmalarını,kul hakkına girmeyi,zalimlikleri,ahmaklıkl arı,nefsimize uymaları yapar mıydık,veya ne kadarını yapardık.Bulunduğumuz ortamlarda ölümle ilgili konuşmalara bile fazla tahammül edemiyoruz,hemen kapat o konuyu diyoruz.Peki,neden öyle yapıyoruz.Ölümden korkuyor muyuz yoksa.Öldüğümüzde,kabir azabından mı korkuyoruz,günahlarımızın çokluğundan mı korkuyoruz,cehenneme gideceğimizden mi korkuyoruz.Fakat korkunun ecele faydası hiçbir zaman olmadı,olmayacak da.
Cenab-ı Allah,bizlere ölümün hak olduğunu söylüyor.Var olduğuna inandığımız bir gerçeği ne kadar örtmeye,gizlemeye çalışsak da o,bizi bir gün mutlaka yakalayacak ve ölüm gerçeğiyle yüzleşeceğiz.Hal böyleyken,yaşarken ölümü bilerek,hissederek yaşamalı,her an ölecekmiş gibi iliklerimize kadar hissetmeliyiz.
Dünyada yaşarken,ahiretini garanti altına aldığını söyleyebileceğimiz kaç insan vardır çevremizde.Yaşarken cennet ehli gibi yaşayan,kalp kırmamış,ibadetlerini eksik bırakmamış,hayır,hasenatını vermiş,her gördüğüne iyilik yapmış,yardımseverlikte geri kalmamış,emri bil maruf ve nehyi anıl münkere uygun hayat yaşamış kaç insan tanıyoruz.Maalesef pek yok o insanlardan.Ya da o insanlar pek ortalarda dolaşmaz,kendilerini saklarlar,mütevazidirler.Biz bilmeyiz onları.
Bu yazıyı yazmama vesile olan,şimdi rahmeti rahmana kavuşmuş olan sevgili kardeşimiz,Kemal Güçlü,her zaman gülen yüzü,sevgi dolu oluşu,sempatikliği,yüreğindeki samimiyeti,gönül dostluğu,fedakarlığı,vefakarlı ğı,ihlası, iman dolu kalbi,belki daha çok sayabileceğimiz güzellikleri kendisinde toplamış yiğit birisiydi.Allah rahmet eylesin.Senin sayende birkez daha ölümü hatırladık.
Büyük Üstad Necip Fazıl Kısakürek diyor ya,
Ölüm bu,güzel şey,budur perde ardından haber,
Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber.
oazman@hotmail.com
[Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]