[bahar 34]

Hüzün Gözlerimde Sürmedir



Denizin mavisinde gezinirken iki gözüm
Gün bitiminde gözlerime süzülür hüzün
Hüznün sisinden görmez olur gözlerim
Dilim kısalır, alevler büyür yüreğimde
Topal olur ayaklarım, adımlarım küçülür

Hüzün dolar sessiz çığlıklarım
İçime sığmaz, taşar da benden hüzün
Marmara adasının yalnız akşamlarına düşer
Hüzün örtünür, küçülür ada
Nane, kekik hüzün kokar
Dağların omuzlarını şal gibi sarar da
Dağlar hüzünle ağlar…

İnce bir hüzün duyulur dilimdeki şarkılarda
Ve hüzün kokulu bir rüzgâr eser gönlümde
Bulutlara bağışlarım hüzünlerimden
Yağmur damlaları iç çekişir hüzünle
Ve yere düşer…
Hüzün yer değiştirir yeşilliklerle
Bahar solgunlaşır
Güller boyun büker
Ağaçlar yapraklarını döker
Mevsim hazana döner…


Geceleri aya yaslanır yorgun hüzünlerim
Ay üzülür, çeker gider, durmaz yerinde
Yıldızlar gülümsemelerini saklar
Karanlıklar eşlik eder bir süre
Sessiz ve acıdır hüzün
Karanlık vazgeçerken yarenlikten
Sabaha bende uyanır hüzün

Nereye gitsem benimle gelir
Hüzün, gözlerimde sürmedir
Yağmur tınısı
Rüzgârın sesi
Denizin mavisi
Toprağın kokusu
Hüzün giyinmiş, bir dünya bende yaşar! .