[SsİiVvAaSsLlIı]

eğer ki;
uçurum kıyısında boynu bükük,
bir kardelensen..
bil ki hikayende aynıdır ....



kırık dökük bir sevdaysa öykün,
iç acıtan kardelenin hikayesini oku o zaman....





çok sevdiler birbirlerini,
yaprak yaprağa bakışırken..
"ben varım korkma" dedi
çiçeklerden biri ,
suya hasretken...



sarıldılar...
ne kadar da masumdular...
yağmur damlacıklarını paylaşırken....



en narin dallarından kırıldılar bazen,
yılmadılar...
yine açtılar sevdaya..
masmaviydi gökyüzü,
ve yemyeşildi çimenler...
ilk aşkı tattılar,
sonunda karar verdiler.....




evet,
asla açmayacaklardı baharda,
kar zamanı açıp,
sevdayı hatırlatıcaklardı..
aşkı hatırlatıcaklardı...
"söz mü ?"
...söz.....





mevsim değişti,
toprak filizlendi,
düştü cemreler,
sevdalı çiçeklerden biri dayanamadı ,
ve açıverdi...
diğeri ise sözünü tuttu...
kışı bekledi....



yağmurlar yağdı
ve nihayetinde ilk kar düştü ,
dağ tepelerine..
delerek asi karları başını ,
çıkardı sevdalı çiçek..
yaprakları sevdiğini aradı...
yoktu...
yoktu...





hani söz vermişti..
boynunu büktü....



o günden sonra o çiçeğin adı" kardelen "kaldı...
boynu ise hep büküktü hüznünden..
sevdası gibi bembeyazdı...
ve mevsimsiz hep açıveren çiçeğe ise" hercai" dendi...

ne hercai kardeleni,
ne kardelen hercaiyi bir daha göremedi....



tıpkı,
senle ben gibi....