Bir zamanlar küçüktük,
Kızıl ufuklarda açardık gözlerimizi,
Kabak çiçekleri ile beraber karşılardık güneşi.
Yollar, sokaklar bizimdi yıllar önce,
Bazen yırtık ayakkabılarımız, bazen yalınayak,
Uçurtma giymiş gökyüzünü kovalardık.
Yağmur ıslatmazdı bedenimizi,
Orman zannederdik arka bahçemizi,
Ve kralları, kendimizi.
Şimdi sokaklar başka sahiplerin,
Uçurtma peşinde başkaları.
Kendi dünyamızın kralı değil,
Gerçek dünyanın esiriyiz artık.
Önce çocuk olmayı öğrettiler,
“Artık bitti” diyorlar,
İçimde bir çocuk yalınayak geziyor,
Bilmiyorlar …
Ö. Taşağal