[mansur58]

Deli Bekir

— Deli Bekir bir Melâmî dervişi idi. Aynı zamanda Melâmî mürşidi idi.
Ama mürşidliği bir tekke seviyesinde değildi.
İşaretlediği seçtiği adamları gidip irşâd ediyor.
Nasıl ediyor, nasıl çeviriyor, ne yapıyor, o kendisi ile o müridi arasında kalıyor.
Kendiside müthiş bir şair. Çok güzel şiirleri var.

Yüz sene önce Afyon'da yaşamış.
Onun en cazip öyküsü dünya sahnesindeki defteri kapatırken yaptığı bir gösteri.
Deli Bekir bir bakıyorsun çok güzel şiirler söylüyor, arkasından bakıyorsun meczup.
Bunları insanların zihni dağılıp parçalanmasın kabilinden yapıyor.
O zaman Afyon kilisesindeki papaz dahi Deli Bekir'den çekiniyor.
Herkes Deli Bekir'de bir iş var düşüncesini taşıyor.

Bir gün bayram namazında Yunus isimli bir müftü vaaz ediyor.
Müftülerde, vaizlerde bayram namazı vaizlerini çok severler.
İnsanlar iştahlı, zaman uzun, onlara bir şeyler anlatmak çok güzel bir şey.
Müftü Yunus çok zevkli bir şekilde vaaz ederken kapıda Deli Bekir görünüyor.
Müftünün içine doğmuş gibi şimdi bir iş çıkacak diye keyfi kaçıyor.
Müftü Efendi de o sırada Sırât-ı Müstakîm’i anlatıyormuş. Deli Bekir diyor ki:

— Müftü Efendi çok güzel anlatıyorsun, ağzına sağlık. Halkda dinledi…
Ama bunun uygulaması yok. Uygulaması olmayınca anlaşılmaz ki diyor…
Müftü:
— Nasıl yani Deli Bekir diyor.
— Meselâ ben Sırat-ı Müstakîm’de miyim değil miyim söyle cemaate, diyor.

Müftünün içine iniyor.
Çünkü Deli Bekir'in öyle halleri var ki o hâlini Sırat-ı Müstakim ile izah etmek mümkün değil.
Kendisi anlasa bile insanlara nasıl izah edecek.
Deli Bekir'e Sırat-ı Müstakîmdesin dese halk diyecek ki, "Şimdiye kadar ne anlattın?
Anlattıkların bu adamın hâliyle taban tabana zıt…
Sırat-ı Müstakîm'de değilsin dese Deli Bekir'in bir oyun çıkaracağını biliyor.
Yani bir görüntü göstereceğini biliyor.

— Gözünü seveyim Bekir. Bayramdan sonra nasılsa ziyaretime geleceksin.
Bu meseleyi o zaman konuşuruz diyor.
— Olmaz diyor.
Bir müslüman vaizin doğruyu ve gerçeği hiç kimseden çekinmeden söylemesi gerekir diyor.
Ya Sırât-ı Müstakîmdeyim, yada değilim. Söylemek zorundasın diyor.

Müftü hemen bir cankurtaran simidi buluyor.

— Mürşidinin hakkı için yakamı bırak, diyor.
— Peki diyor Deli Bekir. Kapıları kilitledin ne yapayım diyor ve çıkıp gidiyor.

Deli Bekir'in o zaman için Afyon'da evi yok barkı yok.
Yalnız çamaşırlarını yıkamak ara sıra bir kaç gün istirahat etmek üzere bir kadının evinde kalırmış.
O kadında Afyon’da hayat kadını olarak tanınırmış. Bekir geliyor kadının evine.

— Bana biraz kâğıt ver, diyor.
— Ne oldu Deli herif, diyor kadın.
— Ben biraz sonra dünyamı değiştireceğim,
müftüye iki satır bir şeyler yazacağım onu götürür verirsin, diyor.
— Aman her isin bitti de şimdi de keramete mi başladın, diyor kadın.

Bir kese kâğıdının kenarından yırtıyor veriyor.
Deli Bekir iki satır bir şeyler yazıyor ve ben dünyamı değiştirdikten sonra
bunu müftüye götür ver diyor.

— Ne sen dünyanı değiştirirsin, ne bir şey olur.
Sen bana eziyet olsun diye böyle yapıyorsun, diyor.

Kâğıdı bir tarafa atıyor. İki saat sonra çorba yapmış getirmiş,
Bekir Bekir diyor, Bekir gitmiş gerçekten dünyasını değiştirmiş.
Kadıncağız "Eyvahlar olsun kıymetini bilemedim Bekir" diyor.
Saçını başını yoluyor. Hemen kâğıdı arayıp buluyor, fırlayıp Müftü Efendiye gidiyor.

Yüz sene evvel mutaassıp bir ilde bir hayat kadınının
müftünün evine gitmesi başlı başına bir olay.
Ama kadın kimseyi dinlemiyor giriyor müftünün yanına,
Müftü de o sırada çok ileri derecedeki eşraf sınıfını ağırlıyor kadın heyecanla.

— Müftü Efendi şu kâğıdı al Bekir gönderdi, diyor.
— Bekir nerede? deyince
— Bekir dünyasını değiştirdi, diyor kadın.
Müftü bunu duyunca bembeyaz oluyor, kâğıdı açıp bakıyor.
"Yunus ben Sırat-ı Müstakîm'de idim.
Eğer bunu mertçe söyleseydin,
Sırat-ı Müstakîm'in gerçeğini halka gösterecektim" diyor.

Kalın sağlıcakla