[Ebrulum]

Anne
İlk kundağın
Ben oldum, yavrum;
İlk oyuncağın Ben oldum.
Acı nedir Tatlı nedir... bilmezdin
Dilin damağın Ben oldum.
Elinin ermediği Dilinin dönmediği
Çağlarda, yavrum Kolun kanadın Ben oldum
Dilin dudağın Ben oldum.

Belki kıskanırlar diye Gördüklerini
Sakladım gözlerden Gülücüklerini...
Tülün duvağın Ben oldum!

Artık isterlerse adımı Söylemesinler bana
'Onun Annesi' diyorlar...
Bu yeter sevgilim bu yeter bana!

Bir dediğini iki
Etmiyeyim diye öyle çırpındım ki
Ve seni öyle sevdim sana
O kadar ısındım ki
Usanmadım, yorulmadım, çekinmedim
Gün oldu kırdın... İncinmedim;
İlk oyuncağın Ben oldum.. Yavrum
Son oyuncağın Ben oldum...

Layık değildim Layık gördüler
Annen oldum yavrum
Annen oldum!

Arif Nihat Asya

LÜTFEN ANNELERİMİZİN KIYMETİNİ BİLELİM.

Kapıdan içeri girer girmez neşeyle bağırdı:
"anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?"

"görmüyor musun? Telefon la konuşuyorum."

Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası Arabayı seviyordu.

Her şey erteleniyordu telefon ve Araba söz konusu olduğunda.

Bir de eve misafir gelecek oldumu kendisine hiç yer kalmıyordu.
Nerelere gitsindi?

Annesi kapattı telefonu. Mutfaktan Tencere kaşık sesleri geliyordu.
Koşarak yanına gitti.
"sana yardım edeyim mi?" dedi en sevimli halini takınarak. Annesi manalı manalı baktı.
"hayırdır. Bir yaramazlık filan. Bak bir de seninle uğraşmayayım. Çok yorgunum zaten."

Yorgunluk nasıl bir şeydi. Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır "nasıl yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni"
Diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi. Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, ne diye annesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu.

"anneciğim yorulduğun zaman gül kokulu uykulara dalarsın. Anneannem öyle söylüyor."
"uykuya dalayım da gül kokuları kusur kalsın. Yorgunluktan ölüyorum."

Bu kelimeden nefret ediyordu. Yorgunum. Yorgun olduğumdan. Böyle yorgun yorgunken...

"anneciğim sen yorulma diye..."
"yemekte konuşuruz çocuğum. Bankada işler yetişmedi. Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım. Hadi sen oyna biraz."
"hani siz yoruluyorsunuz ya..."
"eeee...."
"ben de oynamaktan yoruluyorum."
"ne yapayım?"
"bilmem..."

Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler, yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı. Işıklar söndü birden.

Annesi öfkeyle söylenmeye başladı."mum da yok" diye diye karıştırdı dolapları el yordamı.

Çocuk sırtüstü yatıp, anneannesinin köyünü düşündü.
Gaz lambasının ışığında deli tavsan masalını anlatışını. Deli tavşanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne.

Anneannesi gibi iki ellerini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak tavsan kafası yaptı. "bak deli tavsan" diyerek parmaklarını oynattı.

Yoldan gecen Arabaların farları duvardaki tavsana yol açtı. Tavsan alabildiğine hür dolaştı sağda solda.

Otlarla kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü. Duvardaki görüntü o minik avuçların açılmasıyla kayboldu.

Kolu yavaşça kanepeden aşağı sarktı.

Neden sonra ışıklar geldi. kadın çocuğun hiç konuşmadığını akıl etti birden.
Kanepeye koştu. Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı.

Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek. Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini. Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu.
Böyle oldugumuz anlarda oluyor
annelik zor zenaat