Hikayeler/Kıssadan Hisseler

[nedim can]

FRATT BEY GERÇEKTEN HARİKA BİR HİKAYE DİĞER ARKADAŞLARIN HİKAYELERİNİ DUYMUŞTUM AMA SENİNKİ Bİ HARİKA İDİ ...............NE DİYEYİM................

..............DOSTLUĞUMUZ EBEDİ KALSIN........................ ..

[fertelliyim]

Kemik tarak ve Gümüş zincir


Sevgiyi,saygıyı vede paylaşmayı ne kadarda güzel anlatıyor.


Eski zamanlarda,bir ülkede yaşayan ve birbirlerini çok seven bir karı koca varmış.

Çok fakir olmalarına rağmen,bu durumlarından hiç şikayet etmezlermiş.

Kadının beline kadar inen,pırılpırıl sarı saçları varmış,ve hergün özenle onları elleriğle tararmış,çünkü bir tarağı yokmuş.

Kendi kendine "keşke kemik bir tarağımolsa"diye söylenirmiş.

Bunu yaparkende kocasına duyurmamaya özen gösterirmiş.

Duyarsa üzüleceğini bildiği için hep yalnızken söylermiş.

Fakat kocası bunun farkındaymış,ama neçare elinden bir şey gelmiyormuş.

Kacanında zinciri olmayan babasından yadigar bir köstekli saativarmış, o da saat için gümüş bir zincir hayalini kurarmış.

Ama aynışekilde karısına belli etmemeğe özen gösterirmiş.

Günlerden bir gün kocanın canına tak etmiş ve karısına kemik tarak alabilmek için saatini satmaya karar vermiş,ve satıp çok güzel bir tarak almış.

Sevinçle evine giderek karısına sürpriz yapacakmış.

Eve geldiğinde karısı her zamanki gibi güleryüzüğle kapıyı açıp kocasını buyur etmiş.

Koca büyük bir heyecanla"karıcığım sana çok sevineceğin bir süprizim var bak sana kemik bir tarak aldım"demiş.

O anda kadın yaşlı gözlerle kocasına bakıp bende sana gümüş bir saat zinciri aldım "diyince koca şaşırmış ve ama nasıl,neyle aldın" demeye fırsat kalmadan kadın başındaki örtüyü çıkararak saçlarını göstermiş.

Meğer kadında o gün kocasına sürpriz yapmak için saçlarını o pırıl pırıl saçlarını peruk yapan bir kişiye kestirmiş.

[altuntas58]

Kemik tarak ve gümüş zincir kısadan hisseler ne kadar güzel bir hikaye saygının sevginin ve kanaatkarlığın ön plana cıkışını anlatıyor paylaşımın için sağol kardeşim

[nedim can]

KAYIP YÜZÜK.
BU HAYATTA BİRÇOK KÖTÜ ŞEYLER VUKU BULUR.
HERGÜN BİZ GAZETELERDE BİRÇOK ŞEYLER OKURUZ.
BAZAN ONLAR BİZİM BAŞIMIZA GELİR.
ONLAR BİZE VUKU BULUR.
O ZAMAN BİZ DÜŞÜNÜRÜZ.
ETRAFTA HİÇ İYİ İNSANLAR KALMADI.
SADECE KÖTÜ İNSANLAR VAR.
ONLAR KÖTÜ ŞEYLER YAPIYORLAR.
SONRA BİZ SİNİRLENİRİZ.
ŞİMDİ BEN SİZE İYİ BİR HİKAYE ANLATACAĞIM.
O GERÇEK BİR HİKAYEDİR.
O BENİM BAŞIMA GELDİ.
KIRDA BİR ARKADAŞIMLA KALIYORDUM.
BEN LONDRA'YA TRENLE GİTTİM.
BİR DÜKKANDAN BİRŞEYLER SATIN ALMAK İSTEDİM.
BİRÇOK İSTASYONDA DÜKKANLAR VARDIR.
DÜKKANLARDAN BİRİNE GİRDİM.
BEN İKİ KİTAP VE BİR GAZETE SATIN ALDIM.
ONDAN SONRA İSTASYONUN ÖBÜR TARAFINA GİTTİM.
VE TRENE BİNDİM.
TRENDE OTURDUM.
GAZETEYİ OKUMAYA BAŞLADIM.
TAM O SIRADA .
ELİME BAKTIM.
BENİM ALTIN YÜZÜK ORADA DEĞİLDİ.
YÜZÜĞÜ KAYBETMEK BENİ ÇOK ÜZDÜ.
KIYMETLİ BİR ARKADAŞIM ONU VERMİŞTİ.
TRENİN DÖŞEMESİNE BAKTIM.
EL ÇANTAMA VE CEKETİME BAKTIM.
YÜZÜK ORADA DEĞİLDİ .
YÜZÜK ORADA YOKTU.
BEN "NE YAPACAĞIM" DİYE DÜŞÜNDÜM.
YÜZÜĞÜ DÜKKANDA BIRAKMIŞ OLMALIYIM.
EVET,YÜZÜĞÜ ORADA BIRAKTIM.
ONU NASIL GERİ ALABİLİRİM.
DÜKKANA GERİ GİDEMEM.
EĞER GERİ GİDERSEM, TRENLE GİDEMEM.
ARKADAŞIM TRENDE BEKLİYOR.
EĞER ORADA OLMAZSAM ,ARKADAŞIM ENDİŞELENİR.
BEN NE YAPACAĞIM.
TRENİN PENCERESİNE GİTTİM VE DIŞARI BAKTIM.
BİR ADAM MEKTUP TORBALARINI KOYUYORDU.
TRENDEN İNDİM VE YERE BAKTIM.
FAKAT YÜZÜK ORADA DEĞİLDİ.
ADAM BENİ BAKARKEN GÖRDÜ VE YANIMA GELDİ.
"BİRŞEY Mİ KAYBETTİNİZ" ,O DEDİ.
SİZE YARDIM EDEBİLİRMİYİM.
BEN "EVET" DEDİM.
BEN YÜZÜĞÜMÜ KAYBETTİM.
O BURADA DEĞİL.
HERYERE BAKTIM.
İSTASYONDAKİ DÜKKANDAYDIM.
YÜZÜK ORADA OLMALI.
FAKAT ONU ARAMAK İÇİN GERİ GİDEMEM.
TREN ŞİMDİ GİDECEK.
TRENE BİNMELİYİM.
ADAM "SİZİN İÇİN DÜKKANA GİDECEĞİM" DEDİ.
FAKAT SİZİN ZAMANINIZ YOK.
TREN HEMEN ŞİMDİ KALKIYOR.
BEN ÇABUCAK DÜŞÜNDÜM.
EĞER YÜZÜĞÜ BULURSANIZ ,BANA TELEFON EDEBİLİRMİSİNİZ.
O(E) "EVET" DEDİ.
SİZE TELEFON EDECEĞİM.
BEN ONA NEREYE TELEFON EDECEĞİNİ SÖYLEDİM.
VE O ONU BİR KAĞIT PARÇASINA YAZDI.
BEN "İSMİNİZ NEDİR" DİYE SORDUM.
O " BENİM ADIM HAWKINS'DİR" DEDİ.
LONDRA'YA GERİ GELDİĞİMDE SİZİ BU İSTASYONDA BULABİLİRMİYİM.
"EVET" DEDİ ADAM.
BEN TRENLERDE ÇALIŞIRIM.
ALBERT HAWKINS DİYE SORUNUZ.
EĞER YÜZÜĞÜ BULURSANIZ ,LÜTFEN ONU MUHAFAZA EDİNİZ.
ONU BULDUĞUNUZDA BANA BİLGİ VERİN.
AHALİ TRENE ÇABUCAK BİNİYORDU.
VE KAPILARI KAPATIYORDU.
BEN DE TRENE BİNDİM.
O BEN BAŞIMI PENCEREDEN DIŞARI UZATTIM.
BEN "TELEFONUMU HATIRLIYORMUSUNUZ" DEDİM.
O(E) "HATIRLIYORUM" DİYE CEVAP VERDİ.
TREN HAREKET ETTİ.
"ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM,MR.HAWKINS" DEDİM.
TREN İSTASYONDAN ÇIKTI.
VE BEN OTURDUM.
VE YÜZÜĞÜMÜ DÜŞÜNDÜM.
ONU BURADA BIRAKMAK BENİ ÇOK ÜZMÜŞTÜ.
"ONU BİR DAHA GÖREMEYECEĞİM" DİYE DÜŞÜNDÜM.
EĞER HAWKİNS ONU BULURSA .
ONU BİR DÜKKANA GÖTÜREBİLİR.
VE ONU BİRÇOK PARAYA SATABİLİR.
VEYA BAŞKALARI ONU BULABİLİR.
ONU SAKLAR VEYA SATAR.
BİR DAHA YÜZÜKTEN HABER ALAMAYACAĞIM.
ÇOK ÜZGÜNDÜM.
DIŞARI UZAKLAŞMAK İSTEMİYORDUM.
İSTASYONA GERİ DÖNMEK İSTEDİM.
FAKAT TREN HIZLA GİDİYORDU.
YAKLAŞIK BİR SAAT SONRA TREN DURDU.
VE TRENDEN İNDİM.
ARKADAŞIM BENİ İSTASYONDA BEKLİYORDU.
ONUN EVİNE GİTTİK.
BEN ONA(K) HİKAYEMİ ANLATTIM.
VE O ÇOK ÜZÜLDÜ.
BİZ EVE VARDIK.
ARKADAŞIM ARABASINI KOYMAK İÇİN GİTTİ.
O ANDA BİR TELEFON DUYDUM.
BEN CEVAP VERDİM.
VE BİR ADAM KONUŞTU.
LİVERPOOL İSTASYONUNDAN ALBERT HAWKINS.
"MR. HAWKİNS" DEDİM.
YÜZÜĞÜMÜ BULDUNUZMU.
O "EVET " DEDİ.
ONU BULDUM.
SİZ ONU DÜKKANDA BIRAKMIŞINIZ.
BİRİSİ ONU BULMUŞ.
VE DÜKKANDAKİ KADINA VERMİŞ.
ONA(K) YÜZÜĞÜ BAHSETTİM.
VE O(K) BANA YÜZÜĞÜ GÖSTERDİ.
O SİZİN YÜZÜK OLMALI.
" ÇOK MEMNUN OLDUM" DEDİM.
ÇOK, ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM.
ONU SİZDEN DAHA SONRA ALACAĞIM.
O(E) "NİÇİN BEKLİYECEKSİNİZ" DEDİ.
SİZE GÖNDEREBİLİRİM.
"FAKAT SİZE ZAHMET OLUR" DEDİM.
"HİÇ ZAHMET OLMAZ" DEDİ HAWKINS.
"ÇOK MEMNUN OLURUM".
BEN ONA(E) ADIMI VERDİM.
O "YARIN GÖNDERECEĞİM" DEDİ.
İKİ GÜN SONRA BANA BİR MEKTUP GELDİ.
İÇİNDE BENİM YÜZÜĞÜM VARDI.
KAĞITTA ŞUNLAR YAZILIYDI.
"SİZE YARDIMCI OLDUĞUM İÇİN MEMNUNUM".
BEN HAWKİNS'E BİRAZ PARA
VE BİR TEŞEKKÜR MEKTUPU GÖNDERDİM.
FAKAT YÜZÜĞÜ İLK BULAN KİŞİYE TEŞEKKÜR EDEMEDİM.
ONLARIN ADLARINI ÖĞRENEMEYECEĞİM.
ONLAR ZENGİN KİŞİLER DEĞİLDİ.
ONLAR İYİ KİŞİLERDİ.

[altuntas58]

nedim can
Yeni Yiğido

Sevgili kardeşim başınızdan gecen hikayenizi zevkle okudum helal mal asla kayıp olmaz mutlaka döner cevrilir yine ait olduğu yere gelir paylaşımın için sağol

[fertelliyim]

Vaktiyle bulunduğu küçük yerde geçim sıkıntısı çeken dürüst ve temiz yaratılışlı genç bir adam, bir gün memleketine çok uzakta bulunan bir şehir merkezine giderek iş bulup çalışmaya, kendine yeni bir hayat düzeni kurmaya karar verdi Bu niyetle vakit kaybetmeden hazırlanıp yola koyuldu Genç adam bu yolculuğu sırasında yorum ve açıklaması kendisi için imkânsız olan bir takım olaylarla karşılaştı

Bunlardan biri şuydu: Bazı kimseler bir tarlaya buğday ekiyorlar, ekilen buğdaylar hemen yetişip olgunlaşıyor, onlar da hiç vakit kaybetmeden hasat ediyorlar, sonra bunları ateşe verip yakıyorlardı

İkinci olarak şuna şahit olmuştu: Bir adam büyük bir taşı kaldırmaya çalışıyor, kaldıramıyor; ama bu taşa bir tane daha ekleyince kaldırabiliyor, bir üçüncüyü ekleyince daha da rahat kaldırabiliyordu

Şahit olduğu bir başka olay da şu idi: Bir adam bir koyuna binmiş, onun üzerine birkaç kişi daha binmiş koşturuyorlar, arkalarından birileri de onlara yetişmek için çabalıyor ama yetişemiyorlardı

Adam bunlarla kafası Karışmış birhalde uzun yolculuğun nasıl geçtiğini anlamadan şehrin kapısına geldi Burada nurani bir ihtiyar kendisini durdurup nereden geldiğini, niçin geldiğini yolculuğun nasıl geçtiğini sordu Adam herşeyi anlattı ve yolda karşılaştığı alışılmamış hadiseleri de serüvenine eklemeyi unutmadı Bunun üzerine ihtiyar bu genç adama rastladığı olayları bir bir açıkladı:

“Senin yolda ilk rastladığın buğday ekip hemen hasat eden ve sonra ateşe verip yakan insanlar, iyilik edip de onu sağda solda konuşarak değerini sıfıra indiren insanları simgeler

Taş kaldırmaya çalışan kimse de şunu anlatır: İnsana ilk işlediği günah ağır gelir, onun altında ezilir Ama ona tevbe etmeden başka günahlar işlemeye devam ederse artık o günahlar ona hafif gelmeye başlar

Koyun ve ona binenlere gelince, koyun cennet hayvanıdır Sırtındakileri cennete taşımaktadır Koyuna ilk defa binen alimlerdir Ondan sonra binenler her sınıftan müminlerdir Bunlara yetişmek için koşanlar ise inançsızlardır

[altuntas58]

fertelliyim
Tecrübeli Yiğido

Sevgili kardeşim hikayenizi çok güzel emeğinize sağlık

[fertelliyim]

Gencin birisi Kabe’de hep,

- “Ey doğruların yardımcısı olan Allah’ım, Ey haramdan sakınanların yardımcısı olan Allah’ım, sana hamdü sena ederim,” diye dua eder.

Bu durum herkesin dikkatini çeker. Birisi:

- “Neden hep aynı duayı yapıyorsun, başka birşey bilmiyor musun?,” der.

O da anlatır:

Yedi sekiz sene önce yine Kabe’de iken içi altın dolu bir torba buldum. Tam bin altın vardı. İçimden bir ses:

- “Bu altınlarla, şunları şunları yaparsın” diyordu. Hayır dedim kendi kendime. Bu benim değil. Başkasının malı, kullanmam haram olur dedim. Bu sırada birisi

- “Şöyle bir torba bulan var mı?” diye bağırıyordu. Çağırdım onu.

- “Nasıl bir torbaydı? İçinde ne vardı?” diye sordum. Torbayı tarif etti ve “İçinde bin altın vardı” dedi.

- “Torban burada.” diyerek verdim. Adam torbayı açıp bana otuz altın verdi. Pazara gittim. Temiz yüzlü genç bir esiri överek satıyorlardı. Gencin temizliği dikkatimi çekti. Yanlarına gittim,

- “Bu köle için ne istiyorsunuz?” dedim. “Otuz altın dediler”. Adamdan aldığım otuz altını verip genci satın aldım. Bir iki yıl geçti. Genç çok çalışkan, çok edepli idi. Onu aldığıma çok memnun olmuştum. Bir gün onunla giderken karşıdan iki üç kişi geliyordu. Genç bana dedi ki,

- “Efendim, ben Fas emirinin oğluyum. Bu gelenler babamın adamları. Beni buldular. Senden beni satın almak isterler. Sen iyi bir insansın. Onlara otuz bin altından aşağıya satma.” dedi. O kişiler yanıma geldi.

- “Bu esiri bize satar mısın?” dediler. “Satarım.” dedim. “Altmış altın verelim.” dediler. Ben de “Olmaz.” dedim.

- “Sen bunu pazardan otuz altına almadın mı? Biz sana iki mislini veriyoruz” dediler.

- “Öyleyse gidin pazardan alın.” dedim. Arttıra arttıra yirmibin altına kadar çıktılar. Otuzbin altından aşağı olmaz dedim. Çaresiz kabul ettiler. Ben o otuzbin altın ile işyerleri açtım. Ticaret yaptım. Daha çok zengin oldum. Bir gün bana arkadaşlarım,

- “Çok zengin bir ailenin iyi bir kızı var. Babası yeni vefat etti. Onunla seni evlendirelim.” dediler.

- Ben de “Olur.” dedim. Nikah kıyıldı. Deve yükleri çeyizini getirdiler. Çeyiz arasında bir torba dikkatimi çekti. Kıza, “Bu nedir?” dedim.

- “İçinde 970 altın var. Babam Kabe’de bunu kaybetmiş. Bulan gence otuzunu vermiş. Kalanını da bana hediye etti. Çeyizine koyarsın dedi” diye anlattı. Demek ki bulduğum altınlar benim rızkım imiş. Vermese idim haram yoldan gelecekti. Şimdi helal yoldan yine bana geldi. Bana yardım edip haramlardan koruyan, nice nimetler ihsan eden yüce Rabbim’e hamd ederim.

[puar]

İlkokulu bitirip kursa gelmişti. Ailesi kendi isteğiyle geldiğini söylemişti. Kayıt için adını sorduğumda, hiç de çekinmeyen bir tavırla Fatma dedi& Ve ekledi: Eğer hafızlık yaptırmazsanız kaydolmak istemiyorum.
Böyle tehdit edercesine konuşması onu yaşından daha olgun gösteriyordu.

Tebessümle: Korkmayın küçük hanım, siz isteyin, hafız da yaparız, hoca da... O küçük gözlerinin içi parıldadı birden. Annesi, Hoca hanim kusuruna bakma hele sen, ille de hafız olacağım der de, baksa bir şey demez. Bizim köyün hocasından duymuş.
Peygamberimiz (sav), hafız olanlara Cennette taç giydirilecekmiş demiş herhalde. Siz daha iyi bilirsiniz ya, köylü kafası, biz de bu kadar duyduk anladık. Bu da çocuk iste. Tabi teyze ne demek, keşke herkes sizin gibi duyduklarından etkilense de teslim olsa. Siz hiç merak etmeyin, kızınız önce Allaha sonra, sonra bize emanet.
Kadıncağız elime yapıştı öpecekken geri çektim, utandım. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaşardı. Hoca hanim bu eller, gözler hep günahlı, asıl sizinkiler öpülmeye layık.

Estağfirullah teyze dedim, o ahrette belli olur. Bu konuşmadan sonra kaydını yaptığımda Fatmanın Erzurumlu olduğunu öğrendim. Bir an düşündüm,

Küçük, nasıl kalacak bu kadar buralarda Zaman ilerledikçe Fatma’nın edepli tavırları daha da çok etkiledi beni. Azimliydi.
Geceleri uykusunun arasında ayetleri sayıkladığını görüyordum çoğu kez. Böyle devam ederken, arada bir bana gelip soru soruyordu.

Bir gün, Hocam, hafız olmak için Kur-an-ı bitirmek mi lazım? diye sordu.
Ben de, Tabii ki, hepsini ezberleyeceksin ki hafız adını alacaksın. Bu cevabıma çok üzülmüş gibiydi. Bir şey demek istiyordu sanki. Teşekkür etti ve döndü arkasına gitti.
Derslerim arasında onlara sürekli Kur-an ezberlemekle isin bitmeyeceğini, mutlaka içindekileri uygulamak gerektiğini hatırlatıyordum. Talebelerden biri, Hocam dedi, Fatmanın annesi ona abdestli olmayanın hafızlara dokunamayacağını söylemiş, doğru mu? diye sordu.

Çok ilginç doğrusu. Maşaallah dedim, Osmanlı zamanında atalarımız Kur-an-a ve Hafıza kıymet verdiklerinden öyle yaparmış dedim. Çok hoşlarına gitmişti bu iş. Hepsi adeta kendilerini ulaşılması zor, kasa içindeki altın gibi görüyorlardı. Görsünler dedim içimden, bu yasta buralara gelmişler. Allahin kelamını ezberliyorlar, onlara fazla görmem bunu Bu arada Fatma ara sıra rahatsızlanıyor ve revirde yatıyordu.

Zaman geçtikçe Fatma’nın morali ve sağlığı daha da çok bozuluyordu.
Bir gün dersini iki kez aksatınca sordum: Ne oldu yoksa, anneni mi özledin?

Hayır dedi. Neden moralin bozuk? Çok fazlada hasta oluyorsun dedim.

Yanlış anlamayın, inanın ki annemi özleyip de gitmek istediğim yok. Burayı çok seviyorum. Allah’ımdan çok korkuyorum. Buraları terk edersem bana ahrette hesabını sormaz mı? Bir şey diyemedim. Suçlu gibi hissettim kendimi. O küçük kalpte bu ne imandı Ya Rabbi!..

Onu hayranlıkla izliyordum. Bir gün çok rahatsızlandı. Doktora götürmek zorunda kaldık.
Bir çok tahlillerden sonra arkadaşım olan doktor hanim, Hoca hanım derhal bu talebeyi ailesinin yanına gönder dedi.

Şaşkınlıkla: Neden? diye sordum.
Bana, Belki üzülecek, hatta inanmayacaksın, fakat bu talebe kanser dedi. Adeta başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Sanki her tarafımı şefkat sarmıştı. Hastaneden ayrılırken Fatmaya hiç bir şey diyemedim. Oysa anlamış gibi bana sorular sorup dikkatimi dağıtmaya çalışıyordu.

Kulağıma eğilerek Hocam dedi, Azrail insanların canını alırken nasıldır? Ağlamamak için kendimi zor tuttum, Güzel bir surettedir, mümin kullara dedim.

Sevindi, sanki mırıldandı: Belki hafız olamam, ama Elhamdulillah müminim dedi Simdi anlamıştım, bana önceden sormuş olduğu soruyu. Demek ki hastalığını biliyordu Hafız olmak için Kur-an-i bitirmesi gerektiğini söylediğimde, neden üzüldüğünü simdi anlamıştım. Birkaç gün sonra eşyalarını hazırlamaya başladık. Çünkü dayanılmaz acılar içinde olduğunu görüyorduk. Evine gitmesi gerekiyordu. Ailesi geldi. Fatma yanıma gelerek, Bana kızmadınız değil mi? Eğer söyleseydim belki kursa almazdınız.Ne demek? Nasıl kızarım sana?dedim. Hem sonra sakin üzülme hafızlığımı bitiremedim diye. Bu yola girdin ya, Rabbim seni hafızlar zümresinden yazmıştır insaallah. Öyle sevindi ki, sarıldı boynuma: Gerçekten ben simdi hafız sayılır mıyım? Anne bak, duydun değil mi? Ya Rabbi bu ne aşktı!.. Rabbimin hikmeti tecelli etse de iyi olsaydı su Fatma, ne güzel bir kul olurdu.
Böylece Fatmayı gözyaşları ile Erzuruma uğurladık. Çok geçmedi. Bir iki hafta sonra ailesi ağırlaştı haberini verdi. Bu bir iki hafta içinde ondan iki mektup almıştım. Bana hep hafızlık tacını merak ettiğini. Rüyalarına bile girdiğini yazıyordu.
Bir gün sabah namazından sonra telefon çaldı. Fatmanın annesiydi karşımdaki ses. Ağlamaklı bir sesle, Hoca hanım Fatmayı uğurladık.
Rica etsem bir hatim okurmusunuz? deyince ben de dayanamadım ağlamaya başladım.
Annesi beni teselli edercesine telefonu kapatmadan, Size ölmeden önce sunu söylememi istedi dedi hıçkırarak:

Anneciğim hocama söyle, Azrail söylediğinden de güzelmiş. -Ey Rabbim; senin kelamın için yanıp tutuşan, yoluna yapışıp kelamına sımsıkı sarılan kulunu, sen son nefesinde yalnız bırakır mısın hiç?

[fertelliyim]

Ölüme Az Kala Geçen Aşk Hikayesi !!

+ [Üye Olmayanlar Linkleri Göremez. Üye Olmak İçin Tıklayın...]