SERBEST KÜRSÜ (GENEL)

[ommy]

Sultanın eşleri *


Bir zamanlar büyük ve güçlü bir sultan varmış, muktedir sultanın dört eşi
varmış. Sultan en çok dördüncü eşini sever, ona özen gösterir, bir dediğini
iki etmezmiş.


Bu en çok sevdiği eşi günün her saatinde yanında, gözünün önündeymiş, sultan
ondan ayrılmayı aklının ucundan geçirmezmiş. Yüreği ve merhameti geniş olan
sultan, üçüncü eşini de severmiş. Ancak nedense bu eşinin günün birinde
kendisini terk edebileceğinden korktuğu için, onu çok kıskanır, üzerine
titrermiş. Öyle de olsa, ona sahip olduğu için gurur duyar, başkalarına
tanıtmaktan özel bir zevk alırmış.


Her sözü ferman olan sultanın ikinci eşine olan sevgisi ve ilgisi de AZ
değilmiş. Kendisine karşı her zaman iyi ve sabırlı davranan eşi, NE zaman
bir derdi olsa daima yanında olur, ona destek verirmiş. Birinci ve ikinci
eşinin kendilerine özgü özellikleri var; AMA sultan en çok kendini üçüncü
eşinin yanında huzurlu ve güvende hissedermiş.


Sarayın kraliçesi, hanım sultan olan kudretli hükümdarın birinci eşiymiş.
Onu en çok seven, karşılık beklemeden sadakat gösteren, sağlığına ve
hükümranlığına en büyük katkıyı sağlayan bu eşi olmasına rağmen sultan,
birinci eşiyle pek ilgilenmezmiş. Farkında olup olmadığı bile kuşkuluymuş.
Oysa o DA hep yanında dolaşır, gölgesi gibi bir an olsun sultanı yalnız
bırakmazmış.


Her ölümlü (fani) gibi sultanın DA bir gün vadesi dolmuş, artık dünyada
yiyeceği lokma, alıp vereceği nefes kalmamış. Ölümcül bir hastalığa
yakalanmış. Kesin olarak öleceğini anlamış. Öldükten sonra yapayalnız
kalmaktan çok korktuğu için, eşlerinden hangisinin ölüm yalnızlığını kendisi
ile paylaşmak isteyebileceğini öğrenmek istemiş.


En çok sevdiği dördüncü eşine, ölüm yolculuğunda kendine eşlik edip
etmeyeceğini sormuş. Aldığı cevap kalbine bıçak gibi saplanmış. Herkesten
çok sevdiği, üzerinde titrediği eşi kısa ve net olarak, "Hükümdarım, mümkün
değil." diye cevap vermiş. Üzülmüş, sarsılmış AMA yine de ümidini yitirmeden
üçüncü eşine sormuş: "Hayatım boyunca seni sevdim, sen benimle birlikte
ölmeyi Kabul eder misin?" Üçüncü eşi de, hiç tereddüt etmeden, "Hayır, hayat
çok güzel. Sen ölünce ben yeniden evleneceğim." diye cevaplamış. Sultan
adeta yıkılmış, ölüm acısı gibi bir acının at kalbine saplandığını
hissetmiş. Çarnaçar ikinci eşine dönmüş ve, "Her zaman yanımda oldun, beni
hiç yalnız bırakmadın, NE zaman yardım istesem elini uzattın, kendimi senin
yanında hep güvende hissettim, ölüyorum. Tek başıma bu yolculuğa çıkmak
istemiyorum, bana eşlik eder misin?" İkinci eşinden de şu cevabı almış:
"İsterdim; AMA bu konuda sana yardımcı olamam. Senin için yapabileceğim tek
şey, sana mezara kadar eşlik etmektir. Senin için yas tutacağımdan DA emin
olabilirsin; AMA elimden başka şey gelmez!"


İlk üç eşine karşı hayatı boyunca cömert davranan, sevgisini, ilgisini hiç
eksik etmeyen sultanın durumunu, uğradığı derin hayal kırıklığını tahmin
edebiliriz. Aklına birinci eşi gelmiş; AMA ona sormamış. Hem üç eşinden
aldığı olumsuz cevaplardan hem de zaten ömrü boyunca ona gerektiği, hak
ettiği ilgiyi göstermediğinden ona sormaya cesaret edememiş. Ama birinci eşi
her şeyin farkında, ilk üç eşten aldığı cevapları duymuş. Yatağının ucuna
ilişmiş, büyük bir sevgi ve metanetle, "Sultanım, ben yanındayım, nereye
gidersen git seninle olurum, seni takip ederim." demiş. Sultan, çok
şaşırmış, üzülmüş, içini derin bir pişmanlık duygusu kaplamış. Yakınarak ve
utanarak: "Keşke bir şansım daha olsaydı, sana hakkını verirdim." demiş.


Gerçek hayatta hepimiz dört eşi olan bir sultanız: Dördüncü eşimiz
bedenimizdir; güzel görünmesi için NE kadar zaman, kaynak ve çaba harcarsak
harcayalım öldüğümüzde bizi terk edecektir. Üçüncü eşimiz sahip olduğumuz
servetimiz ve statümüzdür. Ölür ölmez başkalarının eline geçer. İkinci eş
ailemiz ve dostlarımızdır. Tüm sorunlarımızı onlarla paylaşırız, ölünce
bizim için gözyaşı dökerler; AMA bizimle ahirete gelmezler. Birinci eşimiz
ise ruhumuzdur. Kıssadaki sultan gibi gafillerden isek onu ömrümüz boyunca
ihmal ederiz.







KÖLE AYAZ VE SULTAN

Bir zamanlar Ayaz adli bir köle varmis. Taktir bu ya, köle bir gün Sultan Mahmud'un kölesi olmus.
Sultan, köleyi tasidigi asil karakteri sebebiyle cok sevmis.
Derken Sultan'in öylesine itimadini kazanmis ki, bütün sultanligin haznedâri tayin edilmis ve en kiymetli ve zarif mücevherler, taslar ona emanet edilir olmus.

Bu gelismeyi gören saraylilar ise durumdan pek rahatsiz olmuslar.

Hasetleri ve kibirleri yüzünden, sözüm ona basit bir köleye böyle bir mevki verilmesini ve kendi rütbelerine cikarilmasini bir türlü hazmedememisler.
Bu duygular icinde, özelikle Sultan yakinlardaysa ondan gün gectikce daha cok sikayet etmeye baslamislar ve asil ruhlu kölenin itibarini zedelemek icin ellerinden geleni yapmislar.

Bir gün Sultanin huzurunda bir saraylinin bir diger sarayliya söyle dedigi duyulmus:

"Köle Ayaz'in sık sık hazineye gittigini biliyor musun?
Aslinda her gün gidiyor;
hatta izinli günlerinde bile gidip orada saatlerce kaliyor.
Onun mücevherlerimizi caldigindan adim gibi eminim"

Sultan kulaklarina inanamamis.

"Isin aslini kendi gözlerimle görmeliyim"
demis.

Böylece o da hazine dairesine gidip Ayaz'i gözlemek istemis. Duvara kücük bir delik yaptirip, icinde olanlari seyretmeye hazirlanmis.
Ayaz hazine dairesine bir daha ki sefer geldiginde Sultan disarida beklemeye koyulmus. Kölenin sessizce iceri girdigini, kapiyi kapattigini ve sandiga gittigini görmüs.


Köle Ayaz, sandigin önünde diz cökmüs, kapagi usulca kaldirmis ve icinden bir sey cikarmis. Orada sakladigi kücük bir bohcaymis bu. Bohcayi öpmüs alnina koymus ve sonrada acmis.
Icinden cikan köleyken giydigi yirtik pirtik bir elbise! Iste köle Ayaz, sarayli giysilerini çikarmis bu elbiseyi giymis ve sonra aynanin karsisina gecmis.

Kendi kendine:

"Daha önceleri bu elbiseyi giydigin zamanlar kim oldugunu hatirliyor musun? diye sormus.
"Bir Hictin sen.

Hepsi,... hepsi satilacak bir köleydin ve Allah, Sultanin eliyle sana rahmetinden belki de hic hak etmedigin nimetler lutfetti.
Iste Ayaz, simdi burdasin, ama asla nereden geldigini unutma!
Cünkü mal mülk insanin hafizasini ucurur, unutuluslara sürükler.
Simdi sen de, nimetce senden asagi olanlara kibirle bakma ve daima hatirla Ayaz,... hatirla!

Sandigi kapatmis, kilitlemis ve sessizce kapiya dogru yürümüs.
Hazine dairesinden cikarken birden Sultanla yüzyüze gelmis.
Sultan gözlerini Ayazin yüzüne dikmis dururken, yanaklarindan asagi yaslar süzülüyormus ve bogazi öyle dügümlenmis ki, konusmakta güclük cekmis.

"Bugüne kadar mücevherlerimin hazinedâriydin, ama simdi... Kalbimin hazinedârisin.
Bana benim de önünde bir hic oldugum kendi Sultanimin huzurunda nasil davranmam gerektigini ders verdin




Affet Babacığım
Evlendiğinden beri evinde kalan babası yüzünden eşiyle sürekli tartışıyordu. Eşi babasını istemiyor ve onun evde bir fazlalık olduğunu düşünüyordu. Tartışmalar bazen inanılmaz boyutlara ulaşıyordu. Yine böyle bir tartışma anında; eşi, bütün bağları kopardı ve "Ya ben giderim, ya da baban bu evde kalmayacak" diyerek rest çekti... Eşini kaybetmeyi göze alamazdı.

Babası yüzünden çıkan tartışmalar dışında mutlu bir yuvası, sevdiği ve kendini seven bir eşi ve birde çocukları vardı. Eşi için çok mücadele etmişti evliliği sırasında. Ailesini ikna etmek için çok uğraşmış ve çok sorunlarla karşılaşmıştı. Hâlâ onu ölürcesine seviyordu.

Çaresizlik içinde ne yapacağını düşündü ve kendince bir çözüm yolu buldu. Yıllar önce avcılık merakı yüzünden kendisi için yaptırdığı kulübe tipi dağ evine götürecekti babasını. Haftada bir uğrayacak ve ihtiyacı neyse karşılayacak,böylelikle eşiyle de bu tür sorunlar yaşamayacaktı.

Babasına lâzım olacak bütün malzemeleri hazırladıktan sonra yatalak babasını yatağından kaldırdı ve kucakladığı gibi arabaya attı. Oğlu Can, "Baba bende seninle gelmek istiyorum" diye ısrar edince onu da arabaya aldı ve birlikte yola koyuldular.

Karakışın tam ortalarıydı ve korkunç bir soğuk vardı. Kar ve tipi yüzünden yolu zor seçiyorlardı. Minik Can, sürekli babasına "Baba nereye gidiyoruz ?" diye soruyor ama cevap alamıyordu. Öte yandan; nereye götürüldüğünü anlayan yaşlı adamsa gizli gizli gözyaşı döküyor oğlu ve torununa belli etmemeye çalışıyordu.

Saatler süren zorlu yolculuktan sonra dağ evine ulaştılar. Epeydir buraya gelmemişti. Baraka tipindeki dağ evi artık çürümeye yüz tutmuş, tavan akıyordu. Barakanın bir köşesini temizledi hazırladı ve arabadan yüklendiği yatağı oraya itina ile serdi.Sonra diğer malzemeleri taşıdı en son da babasını sırtlayarak yatağa yerleştirdi.

Tipi, adeta barakanın içinde hissediliyordu. Barakanın içinde fırtına vardı adeta. Çaresizlik içinde babasını izledi. Daha şimdiden üşümeye başlamıştı.Yarın yine gelir bir yorgan ve birkaç battaniye getiririm diye düşündü.

Öyle üzgündü ki, dünya başına göçüyor gibiydi. O, bu duygular içindeyken babası, yüreğine bıçak saplanmış gibiydi. Yıllarca emek verdiği oğlu tarafından bir barakaya terk ediliyordu. Gururu incinmişti, içi yanıyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Minik Can ise olanlara hiçbir anlam veremiyordu. Anlamsızca ama dedesinden ayrılacak olmanın vermiş olduğu üzüntüyle sadece seyrediyordu.

Artık gitme zamanıydı. Babasının yatağına eğildi, yanaklarını ve ellerini defalarca öptü.Beni affet der gibi sarıldı, kokladı. Artık ikisi de kendine hakim olamıyor ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Buna mecburum der gibi baktı babasının yüzüne ve Can'ın elini tutup hızla barakayı terketti. Arabaya bindiler.

Can yola çıktıklarında ağlamaya başladı, neden dedemi o soğuk yerde bıraktın diye. Verecek hiçbir cevap bulamıyordu, annen böyle istiyor diyemiyordu.

Can: "Baba, sen yaşlandığında ben de seni buraya mı getireceğim?" diye sorunca dünyası başına yıkıldı. O sorunun yöneltilmesiyle birlikte deliler gibi geri çevirdi arabayı. Barakaya ulaştığında "Beni affet baba." diyerek babasının boynuna sarıldı. Baba oğul sıkı sıkı sarılmış çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı.

Oğlu: "Baba beni affet! Sana bu muameleyi yaptığım için beni affet!" diye hatasını belli ediyordu...Babası oğlunun bu sözlerine en anlamlı cevabı veriyordu..."Geri geleceğini biliyordum yavrum. Ben babamı dağ başına atmadım ki, sen beni atasın... Beni bu dağda bırakamayacağını biliyordum.