“Ölüm asude bir bahar ülkesidir Filistin”

[Dilsad Hatun]

“Ölüm asude bir bahar ülkesidir” dizesi herhalde bugünlerde en çok Filistinli kardeşlerimize yakışıyor. Savaş ülkesinden bahar ülkesine geçmenin en kısa yolu onlar için, ölüm.

Gazze’den Cennet’e şehit taşıyan melekler, yorulurdu eğer yorulmak bilselerdi,

Ve insan samimi bir kul olsa bu tablo karşısında yemek içmekten kesilir gece gündüz inlerdi,

Ve eller hakkıyla açılsaydı her şeyin Sahibine bu zulüm bu denli yağmazdı göklerden,

Lüzumsuz yere saçtığımız veya küçük şeylere sakladığımız gözyaşlarımız aksaydı eğer kardeşlerimizin acısına, bu ateş sönerdi.

Ne ben gerçek bir mü’min gibi inliyorum acınızdan ne de insanlık denen ceset, adı var olan anlamı olmayan kelime…

Acının tarif edilmez bir sükût tarafı var, bazen acının ağırlığını sükûtum ikrar ediyor bazen de sessizliğin kalemini kırıp bir çığlık gibi inmek istiyorum üstlerine zalimlerin, kıssalara sığınıp.

Aslında bu yazı bile bir kaçış belki, ama Sait Faik’in dediği gibi “Yazmasam çıldıracaktım.”

Hiç olmazsa biraz daha ağladım Filistin, yerde yatan masumları gördükçe, insanlığımdan utandım.

Ben yavrularımı kucağımda sallayıp yumuşak yataklarına koyarken, gözü yaşlı gönlü paramparça bir babanın üç küçücük oğlunu toprağa nazikçe bırakışına bakıp ağladım,

Annelerinin onlardan önce, onları karşılamak için cennete gittiğini duyduğumda,

Ya Erhamerrahimin bu yavruları orada anasız bırakmamışsın deyip ağladım,

Yetmedi ne gözyaşlarım, ne çığlığım, ne yazım… Yetmez de, böyle bir zulmün karşısında denizler mürekkep olsa kâğıtlar yetmez.

Ey Filistin, ey gözü yaşlı güzel, ey Aksa, peygamberlerin ayak bastığı kutlu şehir, senin acını paylaşamıyorsa paslı yüreğim affet beni, kardeşlerim topların bombaların altında inlerken ben bir gecemi bile ayırıp sana duaya kalkmıyorsam bağışla,

Vallahi sevmediğimden değil, vallahi umursamadığımdan değil, bu tembel nefsim kendine bile acımıyor ki…

Dur, sen dur Filistin,

Biri var elbet tüm bu acıyı dindirecek, biri var elbet seni yeniden diriltecek. Ne zaman ki inananlar hür sesleriyle birlik olup bağıracak, ne zaman ki inananlar akılları gözlerine inmeden onların oyununu bozacak.. o zaman bu acı acıtmadan bitecek.

Ve unutma tüm bunlar geçtiğinde herkesin kıyameti başına indiğinde, içimi serinleten o söz hükmünü sürecek: “Zalimler içim yaşasın cehennem!”

Seni buralarda ateşlerde yakanlar, seni burada okullarda, camilerde vuranlar,

Seni burada aç susuz bırakanlar, seni sevdiklerinden ayrı koyanlar, senin üstünden oyunlar kurup bile bile doktorlarını vuranlar… ve ardından binlerce yalan savuranlar..

Öyle bir azaba duçar olacaklar ki, keşke toprak olsaydık diye inleyecekler…

O gün de gelecek Filistin, sen sabrını yitirme, biz yarım yamalak kulluğumuzla, Müslümanlığımızla malımızla, duamızla, gözyaşımızla kanayan yaralarına merhem olmak için yine de senin yanındayız,

Ey nazlı gelin, zalimin zulmü varsa mazlumun Allah’ı var..

“Suçun ne?” -“Gazzede doğmak”, sorusu ahirette “Kazancın ne” –“Gazze’de doğmak” sorusuna dönüştüğünde, bugün ağladıklarımız bize ağlarlarsa, asıl vahim durum işte bu olur..
…

Ey zulüm kılıcını kuşanan zalim artık dur
Durmazsan bil ki seni durduracak bulu“nur”
Ve o nur gün gelir sana kaçılmaz bir nâr olur.



Arzu Duran